چه کسی میگوید ؛ که گرانی شده است؟
دوره ی ارزانیست...
دل ربودن ارزان...
دل شکستن ارزان...
آبرو قیمت یک تکه ی نان...
و دروغ از همه چیز ارزانتر...
قیمت عشق ؛ چقدر کم شده است...
کمتر از آب روان!
و چه تخفیف بزرگی خورده ؛ قیمت هر انسان...!
بگذار به جای اینکه دعا کنم تا ازخطر ایمن باشم
بی مهابا به مصاف آن بروم.
بگذار به جای اینکه برای تسکین دردم التماس کنم
توانایی غلبه بر آن را داشته باشم
بگذار به جای آنکه در جبهه ی نبرد زندگی دنبال متحد بگردم
به توانمندیهای خود متکی باشم
بگذار به جای آن که نگران خود باشم
دل به صبری ببندم که آزادی ام را نوید میدهد
عطایی کن تا از ترس فاصله بگیرم و رحمت تو را
نه فقط در موفقیت هایم بلکه آن را همچنین
در شکستهایم احساس کنم...
((رابین دارنات تاگور))
جوانمرد چون دریاست و بخیل چون جوی؛
((دُر)) از دریا بجوی ؛نه از جوی...
((خواجه عبدالله انصاری))
داستانی درباره ی یک پسر و یک درخت آماده است که عشق بدون قید و شرط را به بهترین شکل ممکن ؛ نشان میدهد.درخت خیلی خوشحال است که آن پسر نزد اوست . پسر غمگین است و میگوید :
((من پول لازم دارم)) درخت میگوید : (( من پول ندارم ولی سیب دارم)) . اگر میخواهی میتوانی تمام سیبهایم را چیده و به بازار ببری و بفروشی تا پول بدست آوری .
آنگاه پسر تمام سیبهای درخت را چیده و برای فروش برد.هنگامی که پسر بزرگ شد ؛ تمام پولهایش را خرج میکند.برمیگردد و میگوید : (( من میخواهم یک خانه بسازم و پول کافی ندارم که چوب تهیه کنم ))
درخت میگوید : (( شاخه های مرا قطع کن .آنها را ببر و خانه ای بساز .)) و آن پسر تمام شاخه ها را قطع کرد . آن وقت ؛ درخت شاد و خوشحال بود . پسر بعد از چند سال ؛ بدبخت تر از همیشه برمیگردد و میگوید : (( میدانی من از خانه ام خسته شده ام و میخواهم از آنها دور شوم ؛ اما وسیله ی مسافرت ندارم .)) درخت میگوید : (( مرا از ریشه قطع کن و میان مرا خالی کن و روی آب بینداز و برو .))
پسر آن درخت را از ریشه قطع میکند و به مسافرت میرود و درخت هنوز شاد شاد بود...
نتیجه :
درختان میوه ی خود را نمیخورند...
ابرها باران را نمی بلعند...
رودها آب خود را نمی خورند...
چیزی که بزرگان دارند ؛ همیشه به نفع دیگران است...
((مثل هندی))
منبع : کتاب (( شما عظیم تر از آنی هستید که می اندیشید))
خدا عظیم نیست ؛او عظمت است...
خدا مهربان نیست؛او مهربانی است...
خدا عاشق نیست ؛او عشق است...
و این عظمت و مهربانی توسط ما فرصت حضور می یابد.وقتی دست ناتوانی را میگیریم و یابا عشقی خالصانه به حرفهای انسانی تنها و درمانده گوش میسپاریم یا گره از کار کسی می گشاییم ؛ پروردگار مجال حضور بر زمین یافته است.
جهان در انتظار ظهور همه ی ماست...
کار خدا خلق انسان بود و رسالت انسان تجلی خداوند بر زمین ؛
انسان نردبانیست که از طریق خداوند از فراز آسمان بر زمین گام مینهد...
ما عظیم تر از آنی هستیم که می اندیشیم...
((مسعود لعلی))
عشق خودش خواهد آمد ؛ نمیتوان از آن فرار کرد...
عشق خودش آهسته آهسته می آید و در گوشه ای از
قلب مهربانت آرام میگیرد و بی صدا می نشیند و تو متوجه اش
نخواهی بود و بعد ذره ذره قلبت را پر میکند و کم کم مثل
(ساقه ی مهر گیاه) در تمام جانت می پیچد و ریشه می دواند
بطوریکه بی آن نمیتوانی تنفس کنی.....
؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
این متن رو از کتاب رمانی که دارم میخونم پیدا کردم کتابش اسمش (همخونه) ؛ نویسندشم مریم ریاحی هستش.توصیه میکنم حتما بخونیدش محشره و اگه یه کوچولو هم اشکتون ریخت منم دعا کنید.