مادر...

بر بیکران بامداد پرمهرت 

   عظمت خورشید نقاشی میکنم 

      تا مرهمی باشد از صداقت و لبخند 

بر کهنه زخم های مظلوم وجودت 

   و در فراسوی زمین و زمان 

       به زیباترین دعوت بوسه هایت... 

                                                  می اندیشم 

آنگاه که دستم را گرفتی و پابه پا 

    از عدم تا هستی... 

                   چاشنی تولدم کردی 

راز برگ بودن را 

در گستره ی رگ های تنم... 

                          تو ای طلایه دار سحر 

                                  که چادر زده مهتاب 

                                          از تقدس دامنت  

                                                در آستانه ی یقین 

                                                                بر حجم باورم 

 اینک از خاک افسانه ای آفتاب بگو 

                     و بتاب بر ارزش دستان کودکی ام 

مرا ببین! 

                 گل داده در نگاه محبت 

                                             شکوفه های آبستن حیات 

مراببین! 

                در رسالت عشق و امید و عاطفه   

                                    در بعثت ایمان 

مرا ببر! 

                       به مقدس ترین خاک زندگی ام... 

                پاس میدارمت... 

                              ای عظیمت گریز ناپذیر... 

                                               ای مادر سرشت آفرین...